Na całym świecie panuje trend kobiet podających się za zaginioną dziewczynkę z Wielkiej Brytanii, Madeleine McCann. Została ona porwana, gdy miała 8 lat, a teraz musi być już dorosła. Jej rodzice, których widać na zdjęciu, próbują zwrócić większą uwagę na porwanie, które miało miejsce 13 lat temu, w 2010 roku. Apelują w ten sposób o swoją Maddie.
Za Maddie podała się Polka Julia Wendell, 21. Wkrótce media zaczęły szukać informację. Brytyjscy dziennikarze są tak samo dobrzy jak brytyjscy naukowcy. To znaczy lepiej im nie ufać. Ale brytyjskie media odkryły, że była ona kiedyś dorosłą modelką. Jest też bardzo zła w wystąpieniach publicznych, a jej prawnik dr Johansson nie przychodzi podważyć twierdzenia, że jej klientka ma problemy psychiczne. Roszczenia Julii Wendell zostały wyśmiane, a ona sama wyjechała do USA.
Ta historia wciąż się rozwija. Wiele historii rozwija się w tym samym czasie. Mam szczerą nadzieję, że rodzice zaginionej dziewczynki odnajdą ją dzięki zainteresowaniu mediów. Akt Julii pokazania się w mediach rozgrzewa je do czerwoności, podnosząc zainteresowanie, a także wiedzę o tej dziewczynie.
Ważniejsza jest jednak inna historia. O co chodzi Julii, która pochodzi z Polski? Pędziła pośrednio, by opowiedzieć swoją historię i wykorzystała pretekst. Zobaczmy, jakie informacje podały nam media.
1. Mówi o traumatycznym przeżyciu w przeszłości.
2. Może być oszustką, profesjonalną poszukiwaczką uwagi mediów.
3. Może mieć zaburzenie psychiczne, które ma swoje wewnętrzne przyczyny
Rzeczywistość jest zazwyczaj bardziej złożona niż historie, które nam się opowiada. Internet dał nam nowe formy komunikacji, ale nadal nie bylibyśmy w stanie dotrzeć do sedna sprawy. Oto przypadek dla nas detektywistyczny, który dotknął już stron wielu światowych gazet: Al Arabiya, Irish Examiner, Daily Mail, The Mirror, Liverpool Echo, Wales Online i wielu innych.
Aby odpowiedzieć tylko na hipotetyczne oświadczenia tych gazet, które mamy. Każde z tych oświadczeń jest inne od pozostałych. Każdy z tych oświadczeń mówi coś o ludziach, którzy decydują się iść z tym jednym zamiast innego.
Wendell jest teraz w Kalifornii, gdzie była przesłuchiwana przez policję. Sprawa wydaje się być faktycznie problemem dla Julii teraz. Wendell wypowiedziała się dla The Sun i powiedziała: „Nie miałam nielegalnych materiałów na moim telefonie. Nie jestem zboczeńcem. Jestem ofiarą zboczeńca’.
Dr Johansson ogłosiła negatywne wyniki DNA w poście na Instagramie 4 kwietnia, ujawniła The Sun: 'Julia miała trudne dzieciństwo, wiemy, że była wykorzystywana seksualnie, była bardzo otwarta na ten temat, a moje śledztwo odkryło zapisy prawne dowodzące, że to prawda’.
Jeszcze 100 lat temu w każdym zachodnim kraju kobiety byłyby leczone na histerię. Być może słyszeliście o tej „chorobie”. Czy wiesz, że dziś ta diagnoza jest uważana za część historycznego uprzedzenia wobec kobiet? A jednak istnieje pewien racjonalny element, który może pomóc zrozumieć zachowanie Julii Wendell w jej próbie podszycia się pod Madeleine McCann. Histeria to słowo, które wyjaśnia naszą rozmytą wizję tego, co się dzieje. Histeria z definicji to przemiana w bestię i wyrażanie się emocjonalnie bez względu na zdrowy rozsądek i zasady zachowania. Co ciekawe historia nadal jest diagnozowana w wielu społeczeństwach i pamiętam, że czytałam artykuł uzasadniający powrót do tego pojęcia. Niektórzy uczeni twierdzili, że to nie z powodu stronniczości mężczyzny, ale z powodu męskiej brutalności, której ta kobieta doświadczyła.
Podczas gdy tak wielu z nas umiera z powodu syndromu impostera, mamy również do czynienia z tak wieloma oszustami w dzisiejszych czasach. Na przykład Anna Sorokin, Simon Leviev, Charles Ponzi, Elizabeth Holmes, Victor Lustig… Wszyscy oni byli w stanie oszukać tysiące ludzi dla swoich korzyści.
Czy powinniśmy się dziwić, gdyby kolejna dziewczyna chciała wskoczyć do wagonu? Uwaga to pieniądz.
Jak odróżnić zaplanowany medialny wybryk oszusta od problemu psychologicznego? Wymieniam 5 czerwonych flag, przedstawionych w literaturze psychologicznej.
- Przesadzone lub dramatyczne zachowania: Ludzie, którzy szukają uwagi mogą angażować się w przesadne lub dramatyczne zachowania, aby zwrócić na siebie uwagę. Może to obejmować głośne mówienie lub dziką gestykulację, a nawet udawanie, że mają fizyczny lub emocjonalny problem.
- Stała potrzeba walidacji: Osoby, które pragną uwagi, mogą nieustannie szukać potwierdzenia od innych, prosząc o zapewnienie lub aprobatę. Mogą łowić komplementy, prosić o uwagę w grupie lub próbować podbić innych, aby uzyskać potwierdzenie.
- Zachowania zakłócające: Osoby poszukujące uwagi mogą angażować się w zachowania zakłócające, które przerywają rozmowy lub działania w celu zwrócenia na siebie uwagi. Może to obejmować przerywanie innym w trakcie ich wypowiedzi lub wygłaszanie nieodpowiednich komentarzy, aby zaszokować lub zaskoczyć innych.
- Chwalenie się lub przechwalanie: Osoby szukające uwagi mogą często przechwalać się lub chwalić swoimi osiągnięciami lub doświadczeniami, aby zwrócić na siebie uwagę lub pochwalić innych. Mogą wyolbrzymiać swoje osiągnięcia lub wymyślać historie, aby zaimponować innym.
- Strój lub wygląd zwracający uwagę: Niektóre osoby mogą ubierać się w sposób, który celowo przyciąga uwagę, nosząc odkrywcze ubrania lub ubierając się w sposób niekonwencjonalny lub wyjątkowy, aby zwrócić na siebie uwagę. Mogą również angażować się w zachowania związane z przyciąganiem uwagi do swojego wyglądu, takie jak ciągłe zmienianie włosów lub makijażu, zwracanie uwagi na kolczyki lub tatuaże.
